کلامی از شیخ بهایی:
آدمی اگر پیامبر هم باشد از زبان مردم آسوده نیست،زیرا:
اگر بسیار کار کند،میگویند احمق است!
اگر کم کار کند،میگویند تنبل است!
اگر بخشش کند،میگویند افراط میکند!
اگر جمع گرا باشد،میگویند بخیل است!
اگر ساکت و خاموش باشد،میگویند لال است!
اگر زبان آوری کند،میگویند وراج و پر گوست!
اگر روزه بر آرد و شبها نماز بخواند،میگویند ریاکار است!
و اگر نکند،میگویند کافر است و بی دین!
لذا نباید بر حمد و ثنای مردم اعتنا کرد و جز از خداوند نباید از کسی ترسید.